Mijn toekomstige wederhelft gaat trouwen, met mij. En ik met hem. De datum is vastgelegd bij de gemeente. Vrienden, familie en kennissen zijn ingelicht. We wonen nu een maand samen.
Tijd om de feestzaal vast te leggen.
Eerste feestzaal ligt op een prachtig domein. Binnenin een adembenemende oranjerie. Alles piekfijn in orde. Wat blijkt? "4 juni zijn we volzet. Ja, dat is het weekend van Hemelvaart. Dat valt volgend jaar héél laat. Dat is de periode van de communiefeesten, hé. Het laatste belangrijke weekend voor die tijd". Patat! Daar hadden we weer iets nieuws voor de kiezen.
Ik redeneerde nog zo mooi: juli en augustus zijn er veel mensen op verlof. September is een dure maand door het nieuwe schooljaar en daarna, vanaf oktober, begint het weer te minderen. Laten we voor mei of juni gaan. Toevallig kwamen we uit op 4 juni. Netjes op een zaterdag. Blijkt nu dat we dan ook rekening moeten houden met communiefeesten.
Waarschijnlijk is het dat duiveltje op mijn schouder, maar dan denk ik toch even: vanwaar worden er nog zoveel communies gevierd? Ondanks alle crises in de kerk worden er communiefeesten gehouden. Waarom? Vindt het plaats vanuit het oprechte geloof of is het vanuit traditie en gewoonte dat het ritueel wordt verdergezet? Of erger: omdat anderen het ook doen en we niet achter willen blijven? "Mijn kind zal ook een vormsel houden!" En voor degene die 'ruimdenkend' zijn: "Mijn kind heeft ook recht op een lentefeest".
Hoe dan ook, morgen proberen we het opnieuw, en blijkbaar staat daar wel nog de datum vrij. Nu maar hopen dat het een zaal is om verliefd op te worden. Dat zou alvast een goed begin zijn voor een mooi huwelijksfeest en een lang en gelukkig leven samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten