De winter en mijn engelbewaarder

Ik heb er geen problemen mee dat het koud wordt 's winters. En een beetje sneeuw kan ik ook appreciëren, als ik het binnenshuis bewonder en het haardvuur op volle kracht knettert. Dat is het mooie, het idyllische aan dit witte seizoen.

Dan is er ook de realiteit: winterweer en werken... De meeste mensen leggen een redelijke afstand af om te gaan werken: een kwartier rijden, een halfuur, een uur misschien. Ik dus ook. Nu ik verhuisd ben, rij ik elke dag een klein uurtje naar mijn werk... Enkele rit. Daar komen kleine baantjes bij kijken, autosnelweg, steenweg. Meestal gaat dat goed. (De radio op, dat bolt altijd beter) In de winter kan het wel eens verkeren.

Ik ben dit winterseizoen al twee keer met mijn wagen geslipt en we zijn halverwege december. Dat belooft voor de komende maanden.

De eerste keer was op een klein dorpsbaantje. Een gladde plek en hups, daar gaan mijn wagentje. Het duurt maar een fractie van een seconde, maar het is voldoende om het doodsbenauwd te krijgen. Ik gleed dwars over het andere rijvak heen en zag de hoek van een gevel - en daarnaast de elektriciteitspaal - op me af komen. Ik reed niet snel, 30 à 40 km per uur, dus een harde knal zou het niet worden, maar ik zag mezelf wel botsen. Gelukkig stopte ik op een meter van de gevel en de paal. Zonder brokken. Na een slippartij van een kleine tien meter. Voorzichtig achteruit gereden en nog langzamer de weg huiswaarts verder gezet. Behalve wat angstzweet geen verdere schade.

Gisteren opnieuw geslipt. Ditmaal op de oprit van de snelweg. Geen problemen of gladheid ervaren tot daar. Ik ben het gewoon van de snelheid op te voeren op de oprit, ook al is het een sterke bocht en hang ik scheef in mijn autozetel. Hier deed ik het opnieuw en ineens begon mijn autootje te schaatsen. Het leek erop dat ik de situatie nog kon rechttrekken, maar van de schrik duwde ik op de rem en toen was het om zeep... Ik liet alles los, behalve het stuur, en liet de wagen gaan. Weer zag ik mezelf ergens tegenaan botsen. De vangrail misschien? Gelukkig niet: na bijna 180° gedraaid te zijn op de oprit, kwam de wagen tot stilstand. Geen ander verkeer dat kwam aangereden. Oef.

Het kan niet anders zijn of ik heb een engelbewaarder die me voor het ergste behoedt. En als het iemand is die ik ken en die ik verloren ben, dan weet ik wel wie.

Als jij over me waakt, dan weet ik dat ik veilig ben. Dank je, mama. Ik zal beter opletten. Beloofd.

Warme knuffels,

Ellen

Betweters en slimmeriken

Ik kan er niet tegen. Echt niet. 

Je hebt zo van die mensen die het altijd beter weten, die altijd een antwoord hebben waar niet eens om gevraagd is. Sta je daar iets te vertellen, komen ze er tussen: "Wat is dat, wat is het probleem?"

Eén, je was niet tegen hen bezig. Twee, ze hebben  niet eens verstaan wat je precies zei. Hun mening ga je echter wel krijgen, omdat ze de drang niet kunnen weerstaan, omdat ze absoluut "hun waarheid" moeten verkondigen.

Nu kan ik zo'n situatie best negeren en relativeren. Dat lukt wel, dat is nog goed te doen.

Waar het dan echt de spuigaten uitloopt, is het uitlachen. Als hun mening, hun waarheid spottend wordt, omdat ze jouw standpunt lachwekkend vinden, dan gaat mijn bloed koken. Vooral als mijn standpunt gegrond is, dan heb ik er recht op, al is het niet perfect. Dat kan het trouwens nooit zijn.

Ik wil hier niet de indruk geven dat ik mezelf niet kan relativeren. Ik kan er best mee lachen als ik iets doms gezegd heb. Ik kan best lachen met het feit dat ik blond ben. Of met andere schoonheidsfoutjes die ze in mij in kunnen terugvinden.

Ik kan er alleen niet mee lachen als ik wél weet waarover ik het heb en er toch een betweter of slimmerik is die me gaat tegenspreken. Dus betweters en slimmeriken, als jullie mij tegenkomen, gelieve in een grote, ronde boog om me heen te lopen. Ik dank jullie van harte. En mijn bloeddruk dankt jullie ook.

Vriendelijke groeten,

Ellen

Ellens Manifesto - Deze wereld heeft nood aan meer respect!

Enkele jaren geleden al ben ik blijven stilstaan bij de betekenis van het woordje 'respect'. Het viel me op hoeveel andere betekenissen en relaties bij respect beginnen. Vriendschap kan er niet zijn zonder respect. Liefde ook niet. Een goede collegiale relatie op de werkvloer vereist respect. Alle menselijke relaties, van de meest oppervlakkige en beleefde tot de meeste intieme en intense... Alle menselijke relaties berusten in mindere of meerdere mate op respect.

En waar zie ik iedere dag een ongelooflijk gebrek aan? Inderdaad, datzelfde respect. Mensen op de weg die geen rekening houden met andere chauffeurs door te snel, te langzaam, te roekeloos te rijden. Klanten in de winkel die hun karretje aan één kant zetten en zelf aan de andere kant gaan staan, waardoor het hele gangpad versperd wordt. Collega's die je een mes in de rug steken van zodra ze een carrière move kunnen ruiken. Familie die je de duvel aandoet omwille van erfeniskwesties. Verloren liefdes die oude wondes open halen... Allemaal een jammerlijk gebrek aan respect.

Voor wie wilt, is het nochtans niet zo moeilijk. Een beetje gezond verstand en een flinke dosis goede wil. Daar kan je héél véél mee bereiken in het leven. En van een beetje respect is ook nog niemand doodgegaan.

Mijn kennis/vriend/collega is gelovig, ik niet. So what? Ik respecteer zijn keuze, maar blijf de mijne behouden. Gaat hij naar de kerk of een andere religieuze instelling om zijn geloof te eren, dan heb ik daar niets op te zeggen. Goed voor hem dat hij dat wenst en daar een verrijking in ervaart. Ik heb dat niet en laat me dat ook niet opdringen. Klaar. Waarom moet dat moeilijker zijn?

Mijn kennis/vriend/collega rijdt met een dure, snelle auto. Ik heb een oude Ford Fiesta met kleine motor. Ik kan niet zo snel optrekken, maar ik rijd mijn snelheid. Is de beperking 50, dan rijd ik 50 of soms meer. Zelfde voor 70, 90 en 120. Willen de andere bestuurders op de weg zich niet aan de snelheidsbeperking houden, ook goed. Haal me dan in. Op een veilige manier. Zit me niet in mijn gat te rijden als ik de juiste snelheid aanhoud. Hou afstand of haal me in. Ik zal misschien wel hoofdschuddend achter mijn stuur zitten, maar het is een vrij land. Wie een boete wilt riskeren, moet dat zelf weten. Zolang ik er niet onvrijwillig in betrokken word, heb ik respect voor de rijstijl van een ander. Al blijf ik wel op mijn manier rijden.

Ik kan gemakkelijk zat voorbeelden blijven aanhalen tot ik een boek vol heb, maar de essentie blijft hetzelfde. We zitten nu eenmaal met 6 miljard mensen op één aardkloot. Naast individuen zijn we ook sociale wezens. De menselijke paradox. We hebben elkaar nodig, zodat iedereen met zijn bijdrage het grote radarwerk in gang kan blijven houden. Alleen zijn we niets. Laten we dan op zijn minst een beetje rekening houden met de andere aardbewoners.

Moeilijk is het niet. Ik wil op mijn gemak mijn boodschappen vinden, laat me dan even mijn karretje uit de weg zetten, dan kan ik rustig zoeken en kunnen andere, gehaaste klanten erdoor. Ik wil sneller rijden dan 120, maar laat me dan even wachten tot die kleine Fiesta de vrachtwagen heeft ingehaald. Dan pas rij ik eraan voorbij. Ik wil die promotie op het werk, maar een andere collega heeft gelijkaardige capaciteiten. Laat me dan zoals de intelligente mens die ik ben, mijn werk voltooien en mijn mogelijkheden tentoonstellen. En laat me dan hopen dat mijn werkgever even intelligent is om die vaardigheden aan te zien. Dan heb ik volop de voldoening van de promotie en moet ik niet terugvallen op achterklap en smerige roddels.

Een beetje goede wil en een dosis gezond verstand. Daar kom je een heel eind mee. En respect dus. Lukt het niet, word je soms teleurgesteld of gekwetst door anderen, dan is dat jammer, maar niet het einde van de wereld. Ik blijf liever mezelf dan dat ik me laat opvreten door woede en frustratie. Uiteindelijk, op een leven lang, zijn die kleine hindernissen het niet waard. Uiteindelijk, op een leven lang, zijn die hindernissen niet meer dan herinneringen die we ons moeilijk kunnen herinneren...

En hiermee besluit ik mijn manifesto/zwaar moreel geladen tekst, met de conclusie dat er nooit teveel respect kan zijn op deze wereld. 

Morgen veeg ik ineens ook voor mijn eigen deur.

Vriendelijke groeten.

Huwelijksvoorbereidingen

Mijn toekomstige wederhelft gaat trouwen, met mij. En ik met hem. De datum is vastgelegd bij de gemeente. Vrienden, familie en kennissen zijn ingelicht. We wonen nu een maand samen. 

Tijd om de feestzaal vast te leggen.

Eerste feestzaal ligt op een prachtig domein. Binnenin een adembenemende oranjerie. Alles piekfijn in orde. Wat blijkt? "4 juni zijn we volzet. Ja, dat is het weekend van Hemelvaart. Dat valt volgend jaar héél laat. Dat is de periode van de communiefeesten, hé. Het laatste belangrijke weekend voor die tijd". Patat! Daar hadden we weer iets nieuws voor de kiezen.

Ik redeneerde nog zo mooi: juli en augustus zijn er veel mensen op verlof. September is een dure maand door het nieuwe schooljaar en daarna, vanaf oktober, begint het weer te minderen. Laten we voor mei of juni gaan. Toevallig kwamen we uit op 4 juni. Netjes op een zaterdag. Blijkt nu dat we dan ook rekening moeten houden met communiefeesten.

Waarschijnlijk is het dat duiveltje op mijn schouder, maar dan denk ik toch even: vanwaar worden er nog zoveel communies gevierd? Ondanks alle crises in de kerk worden er communiefeesten gehouden. Waarom? Vindt het plaats vanuit het oprechte geloof of is het vanuit traditie en gewoonte dat het ritueel wordt verdergezet? Of erger: omdat anderen het ook doen en we niet achter willen blijven? "Mijn kind zal ook een vormsel houden!" En voor degene die 'ruimdenkend' zijn: "Mijn kind heeft ook recht op een lentefeest".

Hoe dan ook, morgen proberen we het opnieuw, en blijkbaar staat daar wel nog de datum vrij. Nu maar hopen dat het een zaal is om verliefd op te worden. Dat zou alvast een goed begin zijn voor een mooi huwelijksfeest en een lang en gelukkig leven samen.

Vriendelijke groeten.

Everzwijn "à la vitesse"

De schoonouders komen eten en ik dacht dat ik een geniaal idee had door voor een stukje wild te kiezen. Everzwijn. Zullen we dat maken? Mijn toekomstige wederhelft knikte goedkeurend, dus ik bestel everzwijn. Tevreden over het idee.

Natuurlijk is het dan best wel handig als je het idee verder afwerkt. Welk recept ga ik kiezen? Hoe ga ik mijn everzwijn precies klaarmaken? Niet aan gedacht. Wanneer denk ik er dan wel aan? Als het drie uur in de namiddag is en onze gasten om zes uur toekomen. Oops.
Heb ik snel, snel iets uit de duim gezogen. Een mosterdkorst, met crackers, die nogal grof uitgevallen is. Oops. Een scheutje wijn. Geen oops. Dat was goed. Goed gekruid en andere basishandelingen. Okee, dat lijkt aanvaardbaar.

Nu moet dat zachtjes stoven. Negentig minuten voor een kilo en dat is het ongeveer.

Op hoop van zegen. Anders is er nog het dessert. Ijs met fruit, dat is een veilig plan B!

Vriendelijke groeten,

De toekomstige schoondochter (die met een eitje zit)

Provincies onderling

Regionale en nationale identiteiten zijn niet echt aan mij besteed. Het laat me siberisch koud of je nu van het oosten, westen, noorden of zuiden komt. Als we ons maar verstaan... En daar wilt het al eens mislopen.

Vandaag bij de kapper de vraag van één miljoen: "Ge zijt precies niet van hier?"
Nu anticipeer ik het vervolg op de vraag en antwoord ik zelf: "Nee, ge zult wel horen dat ik van de Limburg ben". En dan de uitleg. Dat ik voor de liefde verhuisd ben, dat we naar elkaar zijn toegekomen. (Mooi, toch?)

En dan wordt gevraagd waar ik precies woon. De reactie op mijn antwoord: "Ah, wat wij 'de wijk' noemen". De wijk? Is dat goed of slecht? Hoor ik daar een negatieve connotatie? Zeg ik dat er eerst een oudere dame woonde en dat haar zoon nu het huis verhuurt, dan volgt: "Die dat ze de Duitser noemen?" Weet ik veel. De familienamen klinken alvast niet Duits. Maakt dat iets uit? Ga ik nog veel moeten uitleggen dat ik niet van hier ben? Zijn mijn centen niet evenveel waard als van een ander?

Ik heb overal vrienden zitten, ik kijk naar de persoon, niet de afkomst. Judge a book by its cover... Zo hebben er veel mij ook verkeerd ingeschat. Altijd leuk om de verrassing in hun ogen te zien. ;-)

Enfin, laten we hopen dat de vraag niet te vaak weerkeert. Zolang ik in euro's betaal en beleefd ben, is er niets aan te merken, toch?

Vriendelijke groeten.

Het Limburgse blondje dat nu een Vlaams-Brabantse is

Little pooping machines

Little pooping machines, een term die ik deze ochtend gebruikt heb. Mijn lieve schat maakte de kattenbak schoon en liet duidelijk blijken dat dat geen prettig werkje is... Nu zijn we een maand geleden naar hier verhuisd en de 3 (!) katten zijn nog niet buitengeweest. Wat wilt zeggen dat ze binnen de kattenbak bezoeken, een paar keer per dag. Maal drie.

Extra vulling in de kattenbak! ;-)

Vandaar dus little pooping machines. Ze eten, slapen, krabben, knuffelen wanneer zij dat willen en... bezoeken de kattenbak. Ze lijken af en toe niet meer dan dat: kleine str*ntfabriekjes.

Gelukkig zijn ze soms in staat tot affectie. Waardoor ze weer lieve huisdieren kunnen worden.

Nog even en dan zijn het baby's. Weer little pooping machines, en nog een graadje erger! Goed dat we met twee zijn... Ieder om beurt. Reken maar van wel!

Vriendelijke groeten.

Exotische tiramisu - héérlijk fris

Beetje experimenteren in de keuken kan leuke resultaten opleveren. Zo is er mijn exotische tiramisu. En de andere lekkerbek hier heeft het ook goedgekeurd!

Ingrediënten:

• 4 eieren
• 500g mascarpone
• kokospoeder
• lychee wijn (aziatische supermarkt)
• citroensap
• suiker
• ananasschijven of -blokjes
• koffie
• boudoir koekjes

Werkwijze:

Meng de vier eierdooiers met enkele eetlepels suiker, een goeie scheut lychee wijn en de mascarpone tot een glad mengsel. Breng tot een frisse smaak met het citroensap. Dip de boudoir koekjes kort in koffie met een scheut lychee wijn en plaats ze onderaan de kommetjes. Klop de eiwitten stijf en meng deze met het mascarpone mengsel tot een luchtig geheel. Breng een eerste laag van het mengsel aan op de koekjes. Vervolgens een laagje ananas in fijne stukjes aanbrengen. Een tweede laag van het mascarpone mengsel aanbrengen en decoreren met een fijn laagje kokospoeder. Klaar!

Genoeg voor een 8 tot 10 porties.

Reactie van de lekkerbek: nu als de bliksem naar de frigo om ervan te proeven... want er staan er nog 7 te wachten :-)

Leuke telefoontjes

Ik werk in een callcenter en als klanten bellen, heb ik gegevens van hun wagen nodig. Dat leidt dan tot volgende dialogen:

• Uw nummerplaat, meneer, is dus B van Bravo, D van Delta en H van Hotel?
• Nee, H van Hector, juffrouw.
  
• Uw nummerplaat, meneer, is dus B van Bravo, R van Romeo en V van Victor?
• Neenee, mijn naam is Janssens, juffrouw.

Of een mooie verspreking van mijn kant:

• Wat is er gebeurd, meneer?
• Ik heb een eikel tegen mijn voorruit gehad.
• Een eikel van een boom, meneer?

Nee, die andere soort... ;-)

Vriendelijke groeten.

Hoe meer ik buiten kom, hoe meer mijn medemensen mij verbazen...

Ik ben recent verhuisd en moet hierdoor een klein uurtje in de wagen zitten vooraleer ik mijn werk bereik. Daar zit ook een 20-tal minuten autosnelweg bij en dan zie ik dus dagelijks de slechtste chauffeurs op de weg.

Mijn favorieten:

• Richtingsaanwijzer niet gebruiken. Blijkt dus duidelijk geen standaarduitrusting, neen, een richtingsaanwijzer is een optie op de wagen. Rij gerust 70km per uur om dan ineens af te remmen, maar geef vooral niet aan dat je links of rechts wilt afslaan. Laat de bestuurders achter je raden welk maneuver je gaat uitvoeren, dat vinden ze echt zó leuk!
• Niet optrekken als je de autosnelweg oprijdt. Niet nodig, waarom zou je wel? Laat die chauffeurs die 120km/u doen maar even afremmen tot 60km/u, zodat je gezellig ertussen kan kruipen. Daarna kan ik misschien ook op het gaspedaal duwen, maar laat me daar even over nadenken...
• Bumperkleven! Aargh, verschrikkelijk! Die bestelwagens die snel, snel door moeten en hun lichten laten gaan als je niet snel genoeg naar rechts wijkt. De bestuurders van grote, dure wagens zoals Audi, BMW, Mercedes kunnen er ook wat van. En dan halen ze je in en wat kan je nog net vanuit je ooghoek zien? Ja, ze zijn aan het bellen. Nee, niet handsfree.
• Geen constante snelheid aanhouden, dat is er nog zo eentje. Niet alleen op autosnelwegen, ook gewone wegen moeten eraan geloven. Iemand rijdt 50 waar 70 mag, ik wil inhalen, gaan ze ineens optrekken. Of een tijdlang 100 per uur rijden om dan ineens een zware voet te krijgen en 130 te gaan rijden.
• De weg afsnijden. "Oh nee, ik sta al een minuut te wachten om de grote baan op te kunnen, ik ga snel voor die wagen inrijden. En nee, ik ga niet optrekken, laat hen maar op de rem staan. En dat er achter die wagen niets is, dat heb ik zogezegd niet gezien. Ondertussen rij ik lekker vooraan".

Ik zou bijna het openbare vervoer gaan bejubelen, maar twee uren onderweg per dag vind ik al voldoende. Laten we dat niet nog eens verdubbelen.

P.S. Aan de sjieke dame met dure zonnebril in de dikke Opel die mij gisterenochtend op de hielen zat. Ik wens u vier platte banden toe. Ik reed 55-60 waar 50 mocht en nog was het niet voldoende. Haal mij in of hou afstand. Volgende keer ga ik op mijn rem staan. Dan kan je betalen en is het gedaan met mij uit te lachen.

Vriendelijke groeten.