maandag 1 november 2010

Ellens Manifesto - Deze wereld heeft nood aan meer respect!

Enkele jaren geleden al ben ik blijven stilstaan bij de betekenis van het woordje 'respect'. Het viel me op hoeveel andere betekenissen en relaties bij respect beginnen. Vriendschap kan er niet zijn zonder respect. Liefde ook niet. Een goede collegiale relatie op de werkvloer vereist respect. Alle menselijke relaties, van de meest oppervlakkige en beleefde tot de meeste intieme en intense... Alle menselijke relaties berusten in mindere of meerdere mate op respect.

En waar zie ik iedere dag een ongelooflijk gebrek aan? Inderdaad, datzelfde respect. Mensen op de weg die geen rekening houden met andere chauffeurs door te snel, te langzaam, te roekeloos te rijden. Klanten in de winkel die hun karretje aan één kant zetten en zelf aan de andere kant gaan staan, waardoor het hele gangpad versperd wordt. Collega's die je een mes in de rug steken van zodra ze een carrière move kunnen ruiken. Familie die je de duvel aandoet omwille van erfeniskwesties. Verloren liefdes die oude wondes open halen... Allemaal een jammerlijk gebrek aan respect.

Voor wie wilt, is het nochtans niet zo moeilijk. Een beetje gezond verstand en een flinke dosis goede wil. Daar kan je héél véél mee bereiken in het leven. En van een beetje respect is ook nog niemand doodgegaan.

Mijn kennis/vriend/collega is gelovig, ik niet. So what? Ik respecteer zijn keuze, maar blijf de mijne behouden. Gaat hij naar de kerk of een andere religieuze instelling om zijn geloof te eren, dan heb ik daar niets op te zeggen. Goed voor hem dat hij dat wenst en daar een verrijking in ervaart. Ik heb dat niet en laat me dat ook niet opdringen. Klaar. Waarom moet dat moeilijker zijn?

Mijn kennis/vriend/collega rijdt met een dure, snelle auto. Ik heb een oude Ford Fiesta met kleine motor. Ik kan niet zo snel optrekken, maar ik rijd mijn snelheid. Is de beperking 50, dan rijd ik 50 of soms meer. Zelfde voor 70, 90 en 120. Willen de andere bestuurders op de weg zich niet aan de snelheidsbeperking houden, ook goed. Haal me dan in. Op een veilige manier. Zit me niet in mijn gat te rijden als ik de juiste snelheid aanhoud. Hou afstand of haal me in. Ik zal misschien wel hoofdschuddend achter mijn stuur zitten, maar het is een vrij land. Wie een boete wilt riskeren, moet dat zelf weten. Zolang ik er niet onvrijwillig in betrokken word, heb ik respect voor de rijstijl van een ander. Al blijf ik wel op mijn manier rijden.

Ik kan gemakkelijk zat voorbeelden blijven aanhalen tot ik een boek vol heb, maar de essentie blijft hetzelfde. We zitten nu eenmaal met 6 miljard mensen op één aardkloot. Naast individuen zijn we ook sociale wezens. De menselijke paradox. We hebben elkaar nodig, zodat iedereen met zijn bijdrage het grote radarwerk in gang kan blijven houden. Alleen zijn we niets. Laten we dan op zijn minst een beetje rekening houden met de andere aardbewoners.

Moeilijk is het niet. Ik wil op mijn gemak mijn boodschappen vinden, laat me dan even mijn karretje uit de weg zetten, dan kan ik rustig zoeken en kunnen andere, gehaaste klanten erdoor. Ik wil sneller rijden dan 120, maar laat me dan even wachten tot die kleine Fiesta de vrachtwagen heeft ingehaald. Dan pas rij ik eraan voorbij. Ik wil die promotie op het werk, maar een andere collega heeft gelijkaardige capaciteiten. Laat me dan zoals de intelligente mens die ik ben, mijn werk voltooien en mijn mogelijkheden tentoonstellen. En laat me dan hopen dat mijn werkgever even intelligent is om die vaardigheden aan te zien. Dan heb ik volop de voldoening van de promotie en moet ik niet terugvallen op achterklap en smerige roddels.

Een beetje goede wil en een dosis gezond verstand. Daar kom je een heel eind mee. En respect dus. Lukt het niet, word je soms teleurgesteld of gekwetst door anderen, dan is dat jammer, maar niet het einde van de wereld. Ik blijf liever mezelf dan dat ik me laat opvreten door woede en frustratie. Uiteindelijk, op een leven lang, zijn die kleine hindernissen het niet waard. Uiteindelijk, op een leven lang, zijn die hindernissen niet meer dan herinneringen die we ons moeilijk kunnen herinneren...

En hiermee besluit ik mijn manifesto/zwaar moreel geladen tekst, met de conclusie dat er nooit teveel respect kan zijn op deze wereld. 

Morgen veeg ik ineens ook voor mijn eigen deur.

Vriendelijke groeten.

Huwelijksvoorbereidingen

Mijn toekomstige wederhelft gaat trouwen, met mij. En ik met hem. De datum is vastgelegd bij de gemeente. Vrienden, familie en kennissen zijn ingelicht. We wonen nu een maand samen. 

Tijd om de feestzaal vast te leggen.

Eerste feestzaal ligt op een prachtig domein. Binnenin een adembenemende oranjerie. Alles piekfijn in orde. Wat blijkt? "4 juni zijn we volzet. Ja, dat is het weekend van Hemelvaart. Dat valt volgend jaar héél laat. Dat is de periode van de communiefeesten, hé. Het laatste belangrijke weekend voor die tijd". Patat! Daar hadden we weer iets nieuws voor de kiezen.

Ik redeneerde nog zo mooi: juli en augustus zijn er veel mensen op verlof. September is een dure maand door het nieuwe schooljaar en daarna, vanaf oktober, begint het weer te minderen. Laten we voor mei of juni gaan. Toevallig kwamen we uit op 4 juni. Netjes op een zaterdag. Blijkt nu dat we dan ook rekening moeten houden met communiefeesten.

Waarschijnlijk is het dat duiveltje op mijn schouder, maar dan denk ik toch even: vanwaar worden er nog zoveel communies gevierd? Ondanks alle crises in de kerk worden er communiefeesten gehouden. Waarom? Vindt het plaats vanuit het oprechte geloof of is het vanuit traditie en gewoonte dat het ritueel wordt verdergezet? Of erger: omdat anderen het ook doen en we niet achter willen blijven? "Mijn kind zal ook een vormsel houden!" En voor degene die 'ruimdenkend' zijn: "Mijn kind heeft ook recht op een lentefeest".

Hoe dan ook, morgen proberen we het opnieuw, en blijkbaar staat daar wel nog de datum vrij. Nu maar hopen dat het een zaal is om verliefd op te worden. Dat zou alvast een goed begin zijn voor een mooi huwelijksfeest en een lang en gelukkig leven samen.

Vriendelijke groeten.