Ik heb er al over geschreven, ik heb ze getekend, maar hier volgen dan de foto's!
De eerste is Milo. De kater, de profiteur, de charmeur. Hij heeft een speciale relatie met mijn wederhelft. Ik weet bijna zeker dat de kat jaloers is als ik mijn man eens vastpak. Gelukkig komt hij toch ook eens bij mij knuffelen, voornamelijk als zijn grote liefde het huis uit is...
De tweede is Max. Goeie, oude Max. Nog steeds kranig en kwiek op zijn 13 jaar. Hondenjaren dus, hoogbejaard in mensenjaren. Respect. Zolang hij zin heeft om te eten maak ik me geen zorgen, dat wilt zeggen dat hij nog goed mee kan. Zoals ik al plagend tegen mijn grootmoeder zei: onkruid vergaat niet!
Nummer drie is de heksenkat: Merlijn. Een wijfje, ondanks de naam. Heksenkat omdat ze volledig zwart ziet. Mijn baby, mijn kleine meid. Een echte babbelkous. Ik heb al drie keer haar leven gered en ik zou het nog doen. Niet alleen zij, allemaal natuurlijk.
De laatste is Mieke, die helaas enkele weken geleden van huis verdwenen is. Ik hoop voor haar dat ze elders onderdak gevonden heeft, lekker warm met een volle buik in een knusse zetel. Ik vrees er een beetje voor, maar wie weet, het was een taaie kattin. Grote mond, klein hartje. Enorm lief, wanneer zij dat wou. Het ga je goed, meisje.
Dat zijn ze, onze schatjes. Mijn wederhelft beschrijft zichzelf als een aap. Op slechte dagen ben ik een geit. Soms eten we als varkens. Andere keren zijn we twee koppige ezels... Eén en al beestenboel hier, maar wat een ambiance!
Vriendelijke groeten
