Ik kan er niet tegen. Echt niet.
Je hebt zo van die mensen die het altijd beter weten, die altijd een antwoord hebben waar niet eens om gevraagd is. Sta je daar iets te vertellen, komen ze er tussen: "Wat is dat, wat is het probleem?"
Eén, je was niet tegen hen bezig. Twee, ze hebben niet eens verstaan wat je precies zei. Hun mening ga je echter wel krijgen, omdat ze de drang niet kunnen weerstaan, omdat ze absoluut "hun waarheid" moeten verkondigen.
Nu kan ik zo'n situatie best negeren en relativeren. Dat lukt wel, dat is nog goed te doen.
Waar het dan echt de spuigaten uitloopt, is het uitlachen. Als hun mening, hun waarheid spottend wordt, omdat ze jouw standpunt lachwekkend vinden, dan gaat mijn bloed koken. Vooral als mijn standpunt gegrond is, dan heb ik er recht op, al is het niet perfect. Dat kan het trouwens nooit zijn.
Ik wil hier niet de indruk geven dat ik mezelf niet kan relativeren. Ik kan er best mee lachen als ik iets doms gezegd heb. Ik kan best lachen met het feit dat ik blond ben. Of met andere schoonheidsfoutjes die ze in mij in kunnen terugvinden.
Ik kan er alleen niet mee lachen als ik wél weet waarover ik het heb en er toch een betweter of slimmerik is die me gaat tegenspreken. Dus betweters en slimmeriken, als jullie mij tegenkomen, gelieve in een grote, ronde boog om me heen te lopen. Ik dank jullie van harte. En mijn bloeddruk dankt jullie ook.
Vriendelijke groeten,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten